همانطور که ضرب المثل می گوید، “خانه جایی است که وای فای به طور خودکار وصل می شود”. با وجود تمام تمرکزی که سازندگان گوشی های هوشمند روی تبلیغات اتصال نسل بعدی تلفن های خود می گذارند، بسیاری از ما بیشتر روز را به اینترنت از طریق وای فای متصل می شویم.

وای فای مطمئنا اولین روش انتقال داده بین دستگاه های نزدیک به صورت بی سیم نیست. دستیارهای اولیه از مادون قرمز استفاده می کردند که به آنها امکان همگام سازی قرارهای تقویم و صندوق های ورودی ایمیل را می داد، برای مثال. مادون قرمز جهت دار است، بنابراین برای اتصال دستیار و رایانه خود، باید به آداپتور مادون قرمز هدف بگیرید و برای چند ثانیه ثابت بمانید. ساده ترین راه برای انجام این کار این بود که هم دستگاه و هم آداپتور روی میزی ثابت باشند. از نظر فنی، هیچ سیم و کابلی را وصل نمی کردید، اما تفاوت چندانی در قابلیت جابجایی نداشت.

دستیارهای جیبی جزو اولین دستگاه هایی بودند که اتصال وای فای را دریافت کردند، اگرچه همیشه این ویژگی به صورت پیشفرض روی آنها نبود. کارت های CF و SD به عنوان افزودنی های مدولار استفاده می شدند که می توانستند وای فای، GSM، بلوتوث و سایر عملکردها را فعال کنند.

جای تعجب نیست که اولین دستگاه های موبایل دارای وای فای، دستیارهای جیبی ویندوز موبایل بودند. وای فای شما را به اینترنت (و شبکه های داخلی شرکت) متصل می کرد و می توانست ایمیل ها، تقویم ها و غیره را همگام سازی کند، که بیشتر کارهای مربوط به تجارت بودند.

بلوتوث گزینه دیگری برای اتصال بی سیم محلی اولیه بود. با این حال، کندتر از وای فای بود (که برای لپ‌تاپ‌ها بیشتر از دستیار اهمیت داشت، اما همچنان) و برد کمتری داشت (حداقل با آداپتورهای رایجی).

وای فای از نظر قانونی به 100 میلی وات توان فرستنده محدود شده است و قانون کلی این است که می توانید در شرایط ایده آل (یعنی در فضای باز با خط دید واضح) تا 100 متر برد دریافت کنید. نکته جالب توجه این است که در سال 2007، محققی به نام Ermanno Pietrosemoli موفق شد 3 مگابایت داده را با سرعت 3 مگابیت بر ثانیه بین قله‌های کوه‌های El Aguila و Platillon در ونزوئلا که 382 کیلومتر/238 مایل از هم فاصله دارند، انتقال دهد. امروزه برخی اتصالات وای فای برد بلند برای اتصال مکان‌های دور افتاده در کوهستان‌ها استفاده می‌شوند، اما اینها از موارد استثنایی هستند.

قبل از ادامه، باید به نامگذاری وای فای بپردازیم. اول، “وای فای” مخفف “وفاداری بی سیم” (شبیه های فای) است و توسط یک شرکت مشاوره برند ابداع شد، که استخدام شده بود تا چیزی “کمی جذاب‌تر از ‘IEEE 802.11b Direct Sequence'” ارائه دهد. این فناوری بخشی از خانواده IEEE 802.11 است و نسخه‌های مختلف حرفی را اضافه می‌کنند، به‌عنوان مثال 802.11b.

اما این خیلی جذاب نیست، درسته؟ بنابراین در سال 2018، اتحادیه وای فای چیزها را به یک طرح نامگذاری ساده‌تر و کاربرپسندتر تغییر داد – Wi-Fi 802.11n به Wi-Fi 4 تبدیل شد و نسخه‌های بعد از آن شماره‌های بعدی را پذیرفتند. جدول زیر را بررسی کنید. توجه داشته باشید که 802.11g و نسخه‌های اولیه از آن به صورت پسروانه تغییر نام داده شده‌اند، زیرا «Wi-Fi 4» بدون آنها منطقی به نظر نمی‌رسد.

بیایید به برخی از تحولات عمده وای فای نگاه کنیم. نسخه‌های اولیه در باند 2.4 گیگاهرتز، که به اصطلاح باند رادیویی ISM (ISM مخفف صنعتی، علمی و پزشکی است که استفاده‌های اولیه برای این باند بود) فعالیت می‌کنند. از آنجایی که مقررات در این باند بسیار سست است، دستگاه‌های زیادی وجود دارند که در آنجا کار می‌کنند. از جمله اجاق‌های مایکروویو، که حداقل بخشی از دلیل وحشی بودن باند 2.4 گیگاهرتز هستند. در ابتدا، زمانی که یک مایکروویو 1000 وات به ناهار شما می زد، اتصالات وای فای و بلوتوث به طور موقت غیرقابل اعتماد می شدند. دستگاه های مدرن بسیار مقاوم تر هستند (و اجاق های مایکروویو مدرن عایق بندی بهتری دارند).