کاربران اکنون می توانند به طور آزادانه اندازه پنجره های برنامه را تغییر دهند و آنها را جابجا کنند و این حالت را بیشتر شبیه به یک محیط دسکتاپ سنتی می کند. این تجربه تنها با پنهان کردن موقت محتوای پنجره توسط سیستم عامل هنگام تغییر اندازه، کمی مختل می شود. همچنین می توان پنجره ها را به هر طرف صفحه کشید که گزینه دیگری برای مرتب کردن برنامه ها روی صفحه نمایش ارائه می دهد، مشابه با ویژگی Snap در مایکروسافت ویندوز. برنامه های تمام صفحه اندروید اکنون امکان باز کردن پنجره در حالت تمام صفحه، تقسیم صفحه یا فرم آزاد را می دهند.

یک حالت دسکتاپ بهبود یافته می تواند افرادی را که علاقه مند به استفاده از تلفن خود به عنوان رایانه شخصی موقت در حال حرکت هستند، جذب کند. با این حال، هنوز مشخص نیست که گوگل چگونه این ویژگی را تبلیغ خواهد کرد یا اینکه آیا از لوازم جانبی خارجی مانند ماوس و کیبورد پشتیبانی خواهد کرد.

حالت دسکتاپ اندروید همچنان به زمان توسعه بیشتری نیاز دارد. برای مدیریت پنجره ها، هیچ “لانچر” یا میانبر صفحه کلید مناسبی وجود ندارد و برنامه های کمی از گزینه کشیدن و رها کردن پشتیبانی می کنند. برای موفقیت، گوگل باید توسعه دهندگان را به پیاده سازی پشتیبانی از حالت دسکتاپ تشویق کند. به طور فرضی، آنها API هایی را برای کمک به آنها در این تلاش منتشر خواهند کرد. در غیر این صورت، حالت دسکتاپ بومی اندروید نمی تواند با محیط های بهره وری شخص ثالث مانند Samsung Dex یا Motorola Ready For رقابت کند.